Klik

Soms heb je dat, een klik. Soms ook niet. Welke kant het ook op gaat, als ik iemand interview levert het in beide gevallen een memorabel gesprek op.

Afgelopen najaar interviewde ik iemand over zijn werk en zijn leven náást dat werk. Over het algemeen zorg ik dat ik weet wat iemand doet, maar ik pluis het internet niet na op mijn ‘lijdend voorwerp’. Op die manier kan ik onbevangen en onbevooroordeeld met iemand in gesprek gaan en een echt, puur verhaal ontdekken. Maar dan moet iemand wel praten.

In dit geval ging het allemaal bijzonder moeizaam.
Vraag: ‘Wat is het allerleukste aan je werk?’
Antwoord: ‘Euh, ja, nou… ehm…. kweenie… Elke dag is anders, dat is wel fijn.’
Vraag: ‘Hou je nog wel tijd over voor een leuke hobby of sport?’
Antwoord: ‘Euh, nou, ik lig vaak op de bank ’s avonds’.

Niet elk interview loopt dus van een leien dakje. Als ik het niet voor elkaar krijg iemand open en eerlijk op de praatstoel te krijgen, is mijn werk flink zweten. Maar gelukkig, het kwam uiteindelijk goed.

Maar het kan ook anders. Zo had ik afgelopen najaar nóg zo’n interview over werk en het leven náást dat werk. Ik had, zoals altijd, ongeveer een uur ingeruimd in m’n agenda, omdat dat de gemiddelde tijd is die ik nodig heb. In dit geval was die schatting een tikje aan de krappe kant. Ruim 3,5 uur later stapte ik weer naar buiten. Met een boel om over na te denken, flarden inspiratie en een paar mooie wijsheden.

Dat zijn de momenten waarop ik het meest van mijn werk hou. Als iemand mij vertrouwen geeft en zijn of haar persoonlijke verhaal vertelt. Als iemand uitgebreid antwoord geeft op mijn vragen en hardop nadenkend tot een mooie slotsom komt. En als mijn vingers dan precies de juiste toetsen weten te raken als ik thuis weer achter de computer zit. Dan ben ik op mijn gelukkigst, bezig met de twee mooiste dingen in mijn werk: mensen en letters.